1980 li yılların sonuydu. Bir öğretmen arkadaş konuşurken biz de ailecek bir “gönül yorgunluğu” var dedi. İlk defa duyduğum bir tabirdi. Ne kast ettiğini anlamamıştım. Sonra izah etti. 1980 öncesi Türkiye’sinde gençler sağcılar ve solcular diye bölünmüştü. Tam bir kardeş kavgası yaşandığı yıllar. Günde sağdan veya soldan gençler maalesef ki öldürülüyordu. Hem de bazen günde 3 veya 5 kişi öldürüldüğü bile oluyordu.
Bırakın Üniversiteleri neredeyse liseler de bile belli bir görüşün hakimiyeti var ise diğer görüşlü gençlere okuma şansı verilmiyordu. Eğer okula sağcılar hakim ise solcular, solcular hakim ise sağcılar o okula giremezlerdi. Bugün sizlere masal gibi gelen bu durumu izaha çalışmayacağım. Sadece o yıllar gözünüzde canlansın istedim.
İşte, o yıllarda, illa solcuların veya sağcıların hakim olduğu okul diye bahsetmeyeceğim. Herhangi bir grubun hakim olduğu okula bizim arkadaşın fakülte son sınıf öğrencisi ağabeyi bir arkadaşı ile birlikte giderler. Gittikleri fakültede bizim öğretmen arkadaşın ağabeyinin arkadaşını döverek öldürürler, ağabeyini ise öldü diye koma halinde bırakırlar.
İşte ailenin gönül yorgunluğu o andan itibaren başlar. Ağabey fakülteyi bitirmek şöyle dursun ölünceye kadar psikolojik rahatsızlıklardan muzdarip olur. Ağır ilaçlar, tedaviler, anlayışsız komşu ve akrabalar aileyi gönül yorgunluğuna sokarlar. Hani derler ya “ölüsü olan bir gün, delisi olan her gün ağlar” diye, onun gibi aile için her gün ayrı bir ızdırap olmuştur.
Allahtan ki, maneviyatı yüksek, üst düzey bürokrat olan baba ve eğitimli diğer aile fertleri zor da olsa durumu kabullenip, tedavi ve eğitimle oğullarını kurtarmayı başarmışlardır. Hatta oğulları bir devlet kurumunda memur olarak işe girip ölünceye kadar orada çalıştı. Ama ne çektiler, bir Allah bilir bir de kendileri!
Şimdi gelelim bizlere. Sizlerin de gönül yorgunluklarınız var mıdır? Yoktur demeyin. Yoktur derseniz kimi kandırmış olursunuz? Kendinizi mi etrafınızdaki kişileri mi? Gönül yorgunluğunuzun sebepleri farklı olabilir. İlla Allah göstermesin yukarıdaki gibi bir olay yaşamanız gerekmez. Sizleri de çok sıkıştırmış olmayalım belki de gönül yorgunluğu olmayan çok ender şanslı kişilerdensinizdir! Ya da şöyle diyelim dönem dönem gönül yorgunluğunuz olsa bile üstesinden gelme kabiliyetine sahip kişisinizdir.
Psikiyatır değiliz ki bu Anadolu tabiri olan gönül yorgunluğunu tıbbi açıdan bilimsel olarak izah etmeye çalışalım. Haddimizi bilelim, değil mi? Belki biraz akıl yürütebiliriz. Mesela tahmini bir kaç sebep sıralayabiliriz. Düşünün iş adamısınız. İş adamını,işinden dolayı ne gönül yorgunluğuna sokar ki? En güvendiği ortağının veya bir elemanının iş hayatında onu aciz bırakması, iflasa sürüklemesi olabilir.
Diyelim ki devlet memurusunuz, amiriniz,memurunuz veya bir meslektaşınızın tutum ve davranışları sizi strese afedersiniz gönül yorgunluğuna düşürebilir. Etrafınızda cereyan eden ve sizin tasvip etmediğiniz olaylar da sizi depresyona, yine afedersiniz diyeceğim, gönül yorgunluğuna sokabilir.
Aklıma daha değişik türden bir çok sebep geliyor. Geliyor da, önemli olan bu gönül yorgunluklarının üstesinden gelebilmek.
Herkesi kendi gönül yorgunlukları ile başbaşa bırakalım mı? Yok bırakmayalım! Yine gözlemlerimize ve tecrübelerimize dayanarak herkesin bilebileceği çözüm yoluna gelelim. İlk adım olayı kabullenmek olmalıdır, diye düşünüyorum.
İkinci adım sebebine çalışarak, sebat ederek, azimle mücadele etmektir. Şöyle düşünelim. Basit bir örnekle açıklayalım. Allah korusun başınıza bir iş geldi. Diyelim ki iflas ettiniz. Yine, Allah muhafaza, diyelim ki, siz veya aile fertlerinden birisi bir sağlık sorunu yaşadı. Burada önemli olan durumu kabullenip problemin üstesinden gelmek için sabırla çaba sarfetmenizdir.
Aksini düşünmek bile istemiyorum. Aksi gönül yorgunluğudur. Umutsuzluktur. Ama unutmayalım ki “Umutsuzluk imansızlık alametidir”. Öyleyse hayata umutla bakalım. Gönül yorgunluğundan kurtulmak için “Bu da geçer yahu!” deyip hayata sıkı sıkıya bağlanalım ve mücadeleyi elden bırakmayalım. Ne dersiniz?
