Önceki hafta sonu Ankara?daydık. Ankara?ya ilk defa Üniversite Sınavı için 1973 yılı Haziranında gitmiştim. O zaman sorular çalındı şayiası ile sınavlar iptal edilmişti. İki ay sonra tekrar Ankara?ya gitmiştik. İlk izlenim olarak Ankara?yı çok beğenmiştim. Başkent olur da beğenilmez mi?
Yüksek tahsilimi de son sınıfta yatay geçişle geldiğim Gazi Eğitim Enstitüsünde bitirmiştim. Ne güzel yıllar diyemeyeceğim yıllardı! Her şeye rağmen yine de Ankara bir başka güzeldi. Düzenli, intizamlı bir şehirdi. Gerçi öyle kötü bir hava kirliliği vardı ki gökten sanki is, kurum yağardı!
Olsun Ankara?ya bir sempatimiz var ya, onun için Ankara bize güzel geliyordu! Osmaniye (Atatürk) Lisesinden öğretmen olarak Selçuk Eğitim Enstitüsüne 1980 yılında gelirken de kendimce bir plan yapmıştım. İki en fazla üç sene Konya?da çalışıp Ankara?ya geçerim diye düşünmüştüm. Bu düşüncemin üzerinden henüz 34 yıl geçti!
Ankara ilk defa 1979 yılının son günlerinde bana sevimsiz gelmişti. Kendi memleketimde bir Lisede Öğretmenlik yapmama rağmen bir arayışa girmiştim. Kendimce ya meslek değiştirecektim ya da mesleğimde yükselmeye çalışacaktım. Bunun gereği olarak üniversite sınavlarına girmeye devam ettim.
Sadece Üniversite sınavı yeterli olamazdı. Onun için 1979 Aralık ayında Ankara?ya gittim. Turizm Bakanlığına geçmeyi düşünmüştüm. Belki başka bir iş için başka bir kuruma geçerim diye hesap ediyordum. Hesap aynı gün bozuldu! Hesabı bir silah sesi ve acı bir çığlık bozmuştu. Hiç unutmam Ankara Ulus Atatürk Anıtı civarında, kalabalıkta önce birkaç el silah sesi duyuldu. Sonra vurulan kişinin bağırtısı geldi.
İşte o zaman Ankara birden sevimsizleşti. Kardeş kavgasına verilen bir kurbanın ?beni şunlar vurdu? haykırışı beni çok etkilemişti. Sadece Ankara`nın değil, insanların hatta bütün bir hayatın çirkinleştiğini hissetmiştim! Hemen gerisin geriye Osmaniye?ye dönmüştüm.
Sonraki yıllarda bizim için Ankara yeniden eski güzelliğine kavuştu. Hele 1985-86 öğretim yılında aynı okulumda Lisans tamamlamaya gittim. Ama nasıl bir gidişti! Haftanın her günü Konya?dan Ankara?ya gidip gelmiştim. O zamanlar Süper Man?lar yeni çıkmıştı. İki buçuk (2,5) saatte Otobüsle Ankara?ya gidebiliyorduk! Şimdi Yüksek Hızlı tren yaklaşık iki satte (1 saat 50 dakikada) gidiyor.
Ankara`nın ikinci defa sevimsizleşmesine geçen hafta şahit olduk! Bu seferki sevimsizliğin sebebi Suriyelilerdi! Anladık 1979 da sevimsizlik ülkemizin o yıllardaki şartlarından kaynaklanıyordu. Bu defa Suriye?den! Ne alâka? Şimdiye kadar oradan buradan yazarken Suriye veya Suriyeli Sığınmacılar de nereden çıktı? Korkmayın Suriye meselesini çözmekten bahsetmeyeceğiz!
Ya neyden? Ankara?yı fakirleriyle meşhur Hindistan şehirlerine benzeten Suriyelilerden bahsedeceğiz. Hem de Ankara?nın göbeğinde Kızılay?da her taraf Suriyeli dilenci dolmuş! İki adımda bir dilenci ile karşılaşmanız mümkün! Dilenci kelimesini küçümseme veya hakaret veya birilerini suçlama anlamında kullanmadım. Tam aksine onları görünce insanın yüreği parçalanıyor.
İşte Ankara`yı çirkinleştiren manzara bu idi. Genelleme yapacak olursak Ankara böyle de Konya veya Osmaniye veya herhangi bir şehrimiz bundan farklı mı diye sorabiliriz. Sahi farklı mıdır?
Şimdi ülkenin bin bir derdi var iken iç savaş mağduru Suriyelileri Türkiye kabul etmese miydi? Öyle şey olur mu? Elbette tarih boyunca Anadolu dinine, milliyetine bakmaksızın bütün mazlumlara kucak açmıştır.
Öyleyse Suriyeliler şehirlerimizi çirkinleştiriyorlar diye niçin şikâyetçi oluyoruz? Siyasi İrade onların dertlerine çare bulsun diye olabilir mi? Durumun vahameti bizi yönetenler tarafından bilinse bile şikâyetlerimizi yerel ve genel yöneticilerimize Özgür (!) Basın aracılığıyla duyurmalıyız. Bizde zaten problemi duyuruyoruz. Eğer duyanlar var ise!
