Sahi nerede kalmıştık? En son engelliler platformu hakkında yazmıştık. Sonra? Sonra mı? Başka çalışmalara daldık. Biraz yazmayı ihmal ettik. Gerçi ülkemizde yazacak bir konu da kalmadı. Her şey güllük gülistanlık gibi geliyor! Türk Halkı da zaten son seçimlerde istikrardan yana tavrını koydu. İstikrar, huzur, güven devam ederken bizde biraz huzur bulalım istedik!
Ama yine de duramadık. Tekrar yazmaya çalışalım dedik. Eskiden her yıl Ocak ayında mutlaka ilk Milliyetçi-Ülkücü şehit olarak bilinen Osmaniyeli merhum Ruhi Kılıçkıran?ı (04.1.1968) mutlaka yâd eden bir yazı yazardım. Komünist-Bölücüler tarafından öğrenci yurdunda şehit edilmişti.
Osmaniye?nin veya Osmaniyelinin kaderi değişti mi? Hayır. Son aylarda Osmaniye vatan savunması için yine bölücü teröre en çok kurban veren şehirlerimizden birisidir. Elbette şehit ateşi sadece Osmaniye?ye, Konya?ya veya Kayseri?ye değil tüm vatan toprağının bağrına düşmektedir. Allah devletimize ve milletimize zeval vermesin. Allah asker polis tüm emniyet güçlerimize güç versin.
Her Ocak ayının ikinci konusu genel de 7 Ocak Osmaniye?nin Düşman İşgalinden kurtuluşu üzerine olurdu. Çocukluğumuzda çok anlamlı kutlamalar yapılırdı. Genelde adı Çete bayramıydı. Ege?nin Efeleri gibi bizim Çukurova?nın da Çeteleri vardı. Çeteler bir başka deyişle Mahalli Milis Kuvvetleriydiler. Sakın ha şimdinin mafya veya karanlık işler yapan çeteleriyle karıştırmayın!
Şimdi sorabilirsiniz. Kurtuluş savaşı verilmiş de ne olmuş? Askeri zaferlerle engellenen Emperyalizm karşımıza Kültür emperyalizmi olarak çıktı. Her hafta sonu Pazar günü sabah kuşağında TRT 1 de mutlaka bir Amerikan Kovboy filmi izlemek zorunda mıyız? Şimdi diyebilirsiniz çok kanallı yayınlar var. TRT 1 yayınını o gün o saatte izleme!
Bu kovboy filmi örneği kültür emperyalizmine nasıl maruz kaldığımızı gösterir sadece basit bir örnektir. Sokaklardaki yabancı tabela isimlerinden, batı kültürü kopyalı dizilere, körüklenen yabancı hayranlığına kadar her şey kültür emperyalizmine hizmet etmektedir.
Bütün bunlar olurken kültür yozlaşmasını teşvik eden akademisyen veya aydın kılıklı zevatı da unutmamalıyız. Bunların bir kısmı Sorosçu, bir kısmı ( AB) Avrupa Birlikçi, bir kısmı Sam amcacı yani (ABD)Amerikancı olarak bilinirler.
Bilinirler diyoruz. Bunlar bilindiğine göre Milli düşünenler ne yaparlar? Başka bir deyişle kültür emperyalizminin panzehiri olan Milli Kültürümüzü koruyacak, besleyecek ve büyütecek bizler ne yapıyoruz? Sadece durum tespiti, eleştiri, serzeniş ve öğrenilmiş çaresizlik bunalımı! Biran önce bu kısır döngüden çıkıp Kültür emperyalizmine karşı mücadeleye etmeliyiz.
Her Ocak ayının üçüncü konusu ise 7.1.1946 yılında kurulan Demokrat Parti hareketi olurdu.
Malum DP dedemin partisiydi. Türkiye çok partili hayatı DP hareketinin 14.5.1950 tarihinde yapılan seçim zaferiyle tatmıştı. Şimdi o hareketin yerinde yeller esiyor! Gerçi o hareketin mirasçısı çok. Herkes o mirasa sahip çıkıyor. Binde birlik son kalıntılarını sizler de bilirsiniz. Günümüzde AP (Adalet Partisi), DYP (Doğru Yol Partisi) ve DP (Dernek Partisi affedersiniz Demokrat Parti ) gibi partiler eski DP?nin devamı olduklarını iddia ediyorlar!
Hâlbuki bu Ocak ayının 3.günü benim için her şeyi unutacak kadar güzel bir olaya şahit oldum. Ne şahit olması bizzat yaşadım. Benim için 7-8 aylık hasret bitti. Bu geçen aylarda iyi bir sabır imtihanından geçtim. Ne mi oldu? Torunum Elif (4) ABD?den geldi. Aslında bizi Elif?den ayıran sebep anne babasının akademisyenlik sevdalarıydı. Fizik tedavi doktoru babası staj yapmayı, annesi de doktora tezini bitirmeyi planlayınca bizlere torundan uzak kalmak düşmüştü. Çok şükür kavuştuk. Moralimiz yerine geldi. Darısı sizlere.
