Bu köşenin müdavimi okurlarımız büyük oğlum Mesut(26) ile ilgili yazılarımın yabancısı değillerdir. Zannetmeyin ki bugün duygu sömürüsü yapar gibi, doktorların oğlumun doğumundan 18 aylık oluncaya kadar bizi oyaladıklarından bahsedeceğim. Veya aslında topuğundan bir damla kan alınıp incelenseydi tedavisi mümkün olan ?Fenilketonüri? hastalığına değineceğim. Tam aksine sizlerle bir sevincimi paylaşacağım.Mesut 15 Mayıs 2008 tarihinde Konya Askeri Personel Okulunda sabah askere alındı öğleden sonra ise terhis oldu. O gün 139 tane kader arkadaşı aynı mutluluğu paylaştı.Önce Askeri Bando eşliğinde, nizamiyeden refakatçileriyle beraber içeri alınan gençler gerçek usulde kayıtları yapılarak askerliğe ilk adımlarını attılar. Zaten var olan Ordu-Millet kaynaşmasının o anda gerçekleşmiş heyecanını sizlere anlatmak o kadar zor ki, ancak dünya çapında bir sanatçı manzarayı sizlere anlatabilir. Albayından en küçük rütbeli Komutanına, hatta erlere kadar engelli çocukların ve ailelerinin gördüğü sıcak ilgi, sanki millet olarak Ordumuza olan sevgimizin yansımasıydı. Aileler olarak subaylarından erlerine kadar, askerlerimizde kendilerimizi gördük. Anneler babalar olarak çocuklarımıza ancak onlar kadar şefkatli olabilirdik. Askere kabul işlemlerinden sonra askeri elbiselerini giyen çocuklarımız ayrı bir heyecan içerisindeydiler. Tören alanı düğün-bayram yeri gibiydi. Engelli çocuklarımız, askere giden her Türk Genci gibi bir özlemini gerçekleştirmenin mutluluğunu yaşıyorlardı. Zaten kara mizah(!) gibi sorular soran bir basın mensubuna engelli bir bireyin cevabı kısa ve öz ?mutluyum? olmuştu.Garnizon Komutanının gelmesi, konuşma yapması, yemin töreni, resmigeçit görülmeye değerdi. Tabii bu arada ağlayan anne ve babaların haddi hesabı yoktu. Mesut?un yemin törenine katılan SÜ Eğitim Fakültesi Almanca Bölümü Öğretim Görevlileri Hayri ŞENOL, Türker ŞENER ve haberimiz olsaydı bizlerde katılırdık diyen diğer arkadaşlarım bana sanatçı Ataol Behramoğlu?nun ?Öğrendim ki Akrabalık Biyolojik Değilmiş.? sözünü hatırlattı. Törenden sonra çocuklarımız karavanalarını yemek üzere refakatçileriyle beraber yemekhanelere alındılar. Bizlerde 25 seneden sonra tekrar karavanayı tatmış olduk. Yemekhane tertemiz, pırıl pırıl ve yemekler lezzetli idi.Öğleden sonra artık teskere alma vakti gelmişti. Çocuklarımız teskerelerini alarak, askeri elbiseleri ile terhis oldular. Ayrılırken de yine Sayın Komutanların aynı kabuldeki gibi, müşfik ve sıcak veda törenlerini görmek bizleri ziyadesiyle memnun etti.Milli Birlik Ve Beraberliğimizin koruyucusu, milli gücümüzün çelikten bileşkesi Ordumuzla ne kadar gurur duysak azdır. Askerlerimiz sağ olsunlar var olsunlar.
