Kurtuluş Savaşı devam ediyordu. Anadolu’nun dört bir yanında göğüs göğse çarpışmalar yapılıyordu. Sakarya Meydan Muharebesi bile yapılmamıştı.
1921 yılında Milli Bayram Kanunu çıkarıldı. 23 Nisan ‘’Hakimiyet-i Miliye Bayramı’’ (Milli Egemenlik Bayramı) olarak kabul edildi. Başlangıçta bu bayramın adı ‘’çocuk bayramı’’ değildi. Bayram kutlamaları şöyle dursun, ülkenin durumu ne olacak belli değildi. Yarınımızda bir vatanımız olacak mı olmayacak mı bilinmiyordu.
‘’Bayram’’ düşüncesi bu ortamda bir yürek isterdi. Bu Mustafa Kemal’in öz güveni ve Türk Milletine olan inancıydı.
Anadolu’da binlerce kadın dul kalmış hatta kimi kadınlar gazi kimileri şehit olmuştu. Binlerce çocuk öksüz ve yetim kalmıştı. Mustafa Kemal baba ve annelerini yurt savunmasında kaybeden bu çocukların hepsini birer kutsal emanet olarak kabul ediyordu.
1921’de Himaye-i Etfal Cemiyeti (Çocuk Esirgeme Kurumu) kuruldu. 23 Nisan 1923’de kutlanan Hakimiyet-i Milliye Bayramı törenine, Himaye-i Etfal Cemiyeti başkanına da protokolde yer verildi. Hatta bir yıl sonra, 23 Nisan 1924 törenlerinde bu cemiyeti Latife Hanım temsil etti. 23 Nisan bu cemiyetle anılır oldu. 23 Nisan denilince şehit çocukları akla gelir oldu.
Milliyet Gazetesi 23 Nisan 1926’da ‘’Çocuk Bayramı’’ manşetini atınca, ‘Ulusal Egemenlik ve Çocuk Bayramı’nın da adı konmuş oldu.
23 Nisan’ın tarihçesi bu…
Dünyada hiçbir ülkede neden çocuk bayramının olmadığı sanırım anlaşılmıştır.
Bizim milli bayramlarımızın hepsinin, bizim kurtuluşumuz ve kuruluşumuzla derinden manevi bağı vardır. Bizim bayramlarımızın kökleri tarihin derinliklerindedir.
Daha sonra uluslar arası çocuk bayramına dönüşmüştür. Tüm dünya çocuklarına 23 Nisan armağan olsun. Paylaşmasını bilen bir millet olmamız nedeniyle bu anlamlı bayramı tüm dünya çocuklarına armağan etmişiz.
Çocuklar, Bayramınız Kutlu Olsun!
