Merhaba kıymetli okuyucularımız,
Toplumun en derin yaralarından biri, büyük görevlere, küçük insanların getirilmesidir. Burada “küçük” derken elbette boydan posdan değil, karakterden, vizyondan ve liyakattan bahsediyoruz. Ne yazık ki, koltuğun ağırlığını taşıyamayanlar, o koltuğa oturduklarında sadece kendilerini değil, kurumlarını, hatta bazen bir şehri veya ülkeyi de yıpratıyorlar.
Bir makam, ehil bir insanın elinde millete hizmet aracıdır. Fakat o koltuğa, “dostumdur”, “bizdendir”, “ses çıkarmaz” diye getirilen biri oturduğunda, hizmet anlayışı yerini menfaat anlayışına bırakıyor. Artık mesele halka hizmet değil, koltuğu koruma mücadelesi haline geliyor. Bu da işte asıl çürümenin başladığı noktadır
Küçük insanlar, büyük görevleri hep kendi menfaatlerine indirger. Örneğin bir yönetici düşünün, etrafındaki yetenekli insanları desteklemek yerine onları tehdit olarak görür. Çünkü kendi yetersizliğini fark eder. Oysa büyük insanlar, çevresindekilerin büyümesinden korkmaz; tam tersine bundan gurur duyar.
Liyakatsizlik, sadece işlerin aksamasına neden olmaz; güveni de bitirir. İnsanlar artık inançlarını, umutlarını kaybeder. Çünkü bilirler ki, ne kadar çalışırlarsa çalışsınlar, hak eden değil, “birilerini memnun eden” kazanacaktır.
Unutmayalım ki, bir toplumun çöküşü silahlarla değil, liyakatsizlikle başlar. Küçük insanlar büyük görevlere getirildiğinde, büyük insanlar bir kenara itilir. Ve sonunda o toplum, “keşke”lerle dolu bir sessizliğe gömülür.
Bugün hâlâ bir yerlerde, işi bilen ama koltuğa oturamayan insanlar varsa, bilin ki sistemin bir yerinde küçük insanların gölgesi büyümüştür. O gölgeyi kaldırmak ise, hak edenin hakkını teslim etmekle mümkündür.
