Merhaba çok kıymetli okuyucularımız,
Tarihler 6 Şubat 2023’ü gösteriyordu. İşe gidenler istirahata çekilmiş, işi olmayanlar da akşamı geçirmeye çalışıyordu. Herkes sabah normal bir güne uyanıp, hayatını sürdürmeyi planlarken, maalesef gece saat 04:17’de asrın felaketi deprem oldu ve dünya başımıza yıkıldı.
6 Şubat akşamı, benim açımdan olumsuz bir durum oldu ve huzursuzluğum hat safhadaydı. Yatağa uyumak için girmeme rağmen uyuyamadım. Hep sağa, sola dönüp durdum. Bir ara gözlerim daldı, rüyamda deprem oldu. Tabi benim gördüğüm rüyaydı. Yatakta gözlerimin daldığı sırada sabaha karşı saat 04:17’de öyle bir gerçek deprem oldu ki, sanki yatağıma birisi tekme vurmuş gibi öbür tarafa kaydım. Bu sefer de diğer taraftan bir tekme vurulmuş gibi beri tarafa kaydım. Ev başladı sallanmaya. Deprem oluyordu. Eşim Emine ile terasa çıktık, belki depremden korunabiliriz diye, bildiğim duaların hepsini okudum. Deprem durmuyordu. Kendi kendime dedim ki, dünyanın sonu geldi. Biz buradan sağa çıkamayız. Deprem bir ara durdu evin içine girdik. Şöyle bir etrafa baktık duvarların çoğu yıkılmıştı. Bu arada yukarıdaki komşumuz, Berrin hanım kapıya vuruyor “ Emine deprem oluyor, hemen aşağıya inelim”diyordu. Apartmandan aşağıya indik, yollar insan dolu, elektrikler kesilmiş her taraf zifiri karanlık. Hava soğuk ve yağmur yağmaya başlamış. Ağlayan, bağıran, “kimse yok mu?” diyen sesler her yerden yankılanıyor. Yollarda, ambulans, polis ekipleri ve itfaiye ekipleri bir şeyler yapabilmek için koşuşturuyor.
Hava karanlık olduğundan, neyin ne olduğunu göremiyorduk. Hava bir ağırdı ki, Osmaniye yerle bir olmuş. Böyle bir felaket ilk defa olduğundan kim ne yapacağını çok fazla bilemiyordu. Ancak gerçek şu ki molozların altında birçok canımız kalmış, bazıları ölmüş, bazıları ise, yardım çığlıkları atıyor. Yakınları moloz altında kalanlar kendi imkânları ile bir şeyler yapmaya çalışıyordu.
Hani büyüklerimiz hep dünyanın sonu geldiğinde mahşer yeri kurulacağını söylerler ya, işte o günü biz 6 Şubat 2023’te canlı canlı yaşadık. Buradan ne yazsak anlatmak zordur. Korkunç depremin ne olduğunu ancak yaşayanlar bilir.
Bugün asrın felaketi depremin 2. yıl dönümü. Depremde kaybettiklerimizi anıyoruz. Gözyaşlarımız hala dinmedi. Acımız hala aynı. Depremde kaybettiklerimiz, şehit olup öbür dünyaya gitti. Peki biz bu dünyada yaşıyor muyuz?. Asla yaşamıyoruz. İçimizdeki bu acı da hiç bitmeyecek.
Öte yandan bizlerin deprem yine olacak diye korkusu hiç bitmiyor. Rüzgâr esse, bir yer sallansa deprem olacak diye endişeleniyoruz. Kapı hızlı kapatılsa deprem oldu sanıyoruz. Bu deprem travması biter mi? Bitmiyor ve bitecek gibi de görünmüyor. Yaşadığımız sürece de deprem korkusu hiç bitmeyecek.
Depremde kaybettiğimiz tüm canlarımızın mekanı cennet olsun.
