"Bütün ümidim gençliktedir." diyordu Mustafa Kemal Atatürk ve Gençliğe hitabesinde onlara sesleniyordu.
Bugün dönüp o gençlere bakınca insanın içi burkuluyor. Çünkü artık gençler geleceğe umutla değil, kaygıyla bakıyor.
Yüzlerinde neşe değil, endişe var. Kafalarında hayaller değil, işsizlik korkusu, belirsizlik dolaşıyor.
Kimisi üniversiteden mezun olmuş, elinde diploması, ama iş bulamıyor. Kimisi okuyor ama okuduğunun karşılığı olmayacağını biliyor.
En iyi ihtimalle asgari ücretli bir işe kapağı atmak var hayalinde. Okuyarak değil, tanıdık bularak iş bulabileceğini öğrenmiş.
Yeteneği var ama değer görmüyor. Ve sonunda şu cümle dökülüyor ağzından: “Yurt dışına gitmek istiyorum.”
Bu ülkenin gençleri artık kendi ülkelerinde kendilerini ait hissetmiyor. Hayallerini başka ülkelere taşımaya çalışıyorlar. Almanya, Kanada, Hollanda, Avustralya
***
Gençler artık yarına güvenle bakamıyor. Çünkü ülkenin her sabah başka bir krize uyanmasından bıkmış durumdalar.
İstikrar sadece ekonomiyle ilgili değil; aynı zamanda insanların kafasındaki gelecek tasarımıyla da ilgili.
Türkiye’de gençler “yarın ne olacağım” sorusuna cevap veremiyor.
Yani sadece bugün değil, gelecek de karanlık görünüyor onlar için.
Eskiden “Oku da adam ol” derlerdi. Şimdi gençler okuyor ama adam olamıyor.
Çünkü sistem adam kayırmaya, torpile, tanıdığa dayanıyor. KPSS’den yüksek puan alsan bile mülakat denen bir şey çıkıyor karşına.
“Torpilin/adamın yoksa geçemezsin” diyorlar. Adil olmayan bu düzene karşı gençlerin öfkesi büyüyor.
Birçok genç, “Ben neden yıllarca çabalayayım ki?” diye soruyor. “Zaten işe alınacak olan baştan belli.”
Bu düşünce yaygınlaştıkça motivasyon düşüyor, mücadele isteği azalıyor. Bu da ülkenin en büyük potansiyelini, yani gençliğini, sistemden soğutuyor.
***
Eskiden gençlerin hayali güzel bir iş sahibi olup ev almak, araba almak, dünya gezmekti.
Bugünse birçoğunun hayali sabit bir işe girebilmek, kira ödeyebilmek, ailesine yük olmamak.
Çünkü kira maaştan fazla. Çalışsa bile geçinemiyor. Sosyal hayat, eğlence, tatil… Bunlar artık lüks.
Sadece nefes alabilmek istiyor genç. Bir kafede çay içmek, arkadaşıyla dışarı çıkmak bile bütçeyi sarsıyor.
Çoğu genç mezun olur olmaz ailesine destek olmayı, evin geçimine katkı sağlamayı görev biliyor. Ama neyle? İş yok, kazanç yok.
Gençler okulu bitirmiş olsalar bile, ailelerinden harçlık alarak yaşamanın mahcubiyeti içinde bir burukluk, bir suçluluk hissediyor.
Bu psikolojik baskı gençleri daha da derin bir umutsuzluğa sürüklüyor. Kendilerini işe yaramaz, başarısız, yetersiz hissetmeye başlıyorlar.
Oysa sorun gençte değil, sistemde. Ama sistemin adaletsizliğinin bedelini yine gençler ödüyor.
***
Bir genç, sosyal medyada şöyle yazmıştı: “Gençlik diye bir kavram kalmadı. Sadece yaşımız genç. Ruhumuz çökmüş durumda.”
Gençliğin en verimli, en üretken olması gereken dönemi, buhran içinde geçiyor.
Araştırmalar da gösteriyor ki Türkiye’de gençler arasında depresyon, kaygı bozukluğu, tükenmişlik hali gittikçe artıyor.
Antidepresan kullanımı artmış. Sosyal medya sayesinde birbirini gören ama gerçek hayatta yalnız kalan bir gençlik var.
Buhranlar içinde kıvranıyor ama kimse duymuyor. Hani o şarkı var ya, “Kimseye etmem şikâyet, ağlarım ben halime” diye… İşte tam da öyle.
***
Tüm bu karanlık tabloya rağmen, gençlerin içinde hâlâ bir kıvılcım var.
Her şeye rağmen inatla bir yol arayanlar, memleketi terk etmek istemeyip savaşanlar var.
Bu ülkeye inanan, burayı güzelleştirmek isteyen, değişimi kendinde başlatan gençler hâlâ var.
Bugün bir genç “Ben bu ülkede yaşamak istemiyorum” diyorsa, bu sadece onun tercihi değil, bizim toplumsal başarısızlığımızdır.
Gençlerin yüzünü güldüremezsek, ülkenin geleceği kararır.
Eğitimde, istihdamda, fırsatlarda adaleti sağlarsak, gençlerin hayallerini öldürmezsek, bu ülkenin geleceği yeniden ışıldar.
Çünkü umut en çok gençlerin yüreğinde yeşerir.
NOT: Kurban Bayramınızı kutlar sağlık ve huzur dilerim.
