Merhaba çok kıymetli okurlarımız,
Suriye’de çıkan iç savaştan sonra ülkemize gelen Suriye’liler Esad rejiminin sona ermesinin ardından ülkelerine dönmek için yavaş yavaş hazırlık yapmaya başladılar.
Osmaniye’de Suriye’lilerin içinde kabullenmediğimiz insan çok da olsa da, içinde çok kaliteli adamlarda var.
Bizim gazetenin ofisinin altında terzilik yapan Suriyeli bir Murat isminde birisi var. Ben kendisine sorana kadar Suriyeli olduğunu anlayamadım. Çok temiz ve iyi de Türkçe konuşan Murat, artık Türkiye’yi çok benimsemiş bizlerle bir akrabağa kadar yakınlık sağladı. Daha sonra Terzi Murat’ın bacanağı sera işi yapan Suriyeli Hasan’la tanıştık. O da çok sevecen mükemmel Türkçe öğrenmiş, aslan gibi bir deli kanlıydı. Çok sık görüştüğümüz için bu insanlarla diyalogumuz bir kardeş seviyesine kadar çıktı.
Yine depremden sonra bizim evin elektrik işlerini yapan Suriyeli Hüsam’la tanıştık. Hüsam’da güzel Türkçe konuşuyor ve Suriyeli olduğunu sonradan öğrendim. Bizim evin işlerini yaparken samimiyetimizi biraz artırdık. Çok terbiyeli, işini de düzgün yapan bir usta. Elektrikle ilgili neyimiz olsa ararız ve gelir yapar.
Tabi bu tanıdığım insanların tamamı Türkmen. Türkiye’yi de çok özümsemiş ve ikinci vatanı olarak kabul ediyorlar.
Suriye’deki Esad’ların sonunun gelmesinin ardından, önceki gün hepsini aradım ve “ne yapacaksınız?” diye sordum. Hepsi gitme taraftarı. Hatta bana “gel Suriye’ye orada yerimiz çok, sana da bir arsa verelim, ev yap” teklifinde bulundular.
Suriye’lilerin gitmesine her ne kadar sevinsek de böyle güzel insanların gitmesi de beni derinden üzecektir. Çünkü bu insanlar Osmaniye’de olduğu sürece kimseye bir zararları dokunmadı. Hatta faydaları dokundu desem yalan olmaz. Ben şimdiden bunlar giderken nasıl vedalaşacağım onun sıkıntısını çekmeye başladım. Çünkü her veda beni çok üzer ve ağlatır. Her ne kadar sakin duracağım desem de, çok zor. İnşallah gitmezler.
